Zaterdag 19 april. Vandaag vliegen we weer terug naar Nederland, maar omdat we pas vanavond vliegen, hoeven we niet te haasten. We ontbijten nog uitgebreid, maken zoveel mogelijk de restjes op en laten ook nog wat achter voor volgende gasten. Nadat we Casa Borboleta en Casa Pássaro veegschoon hebben opgeleverd, nemen we afscheid van gastvrouw Marianne. Van Bert hebben we gisterenmiddag laat al afscheid genomen, want die is vandaag al weer vroeg op pad met andere gasten. De huisjes zijn ons goed bevallen, hoewel het een aantal dagen toch wel echt fris was binnen. Het was wel heel fijn dat we twee huisjes tot onze beschikking hadden. Je zou er met 10 man kunnen verblijven volgens de website, maar dan zit je toch wel erg op elkaars lip. Gezien de samenstelling van ons reisgezelschap was het nu ideaal en lekker ruim.

We rijden eerst naar de kust bij Villa Nova de Santo André waar we al tweemaal eerder waren. Bij de eerste stop zien we weer het paartje roodborsttapuiten dat druk in de weer is met het aanleveren van voer. Van het vrouwtje kan ik diverse plaatjes maken.

Een sprinkhaan is de klos. Hij dient als voer voor de jongen van de roodborsttapuiten.

Een andere vogel - de hop - die we hier eerder zagen, geeft ook weer acte de presence. Verscholen tussen het bloemenpalet valt hij helemaal niet op.

Vliegend zie je het mooie zwart-witte patroon van zijn vleugels en staart, zittend valt vooral zijn kuif op.

In de waterberging gaan we nog op zoek naar St.-Helenafazantjes. Die zien we niet, maar wel de purperkoet, half verscholen tussen het riet.

Dan zie ik een graszanger landen op een telefoondraad. Een soort die we veel gehoord en gezien hebben, maar altijd vliegend. Dus nu een buitenkansje met een zittend exemplaar.

Hoogover vliegt een zwarte ibis.

We rijden iets verder naar de plek die Bert had aangewezen als kansrijk voor de kuifkoekoek. Helaas, ook deze laatste keer laat de soort zich niet zien en zo blijft zijn plekje leeg op de lijst. Wel op de lijst staat de Iberische gele kwikstaart, ook wel witkeel gele kwikstaart genoemd, waar ook de Italiaanse en Egyptische variant toe behoren.

We rijden door naar Praia do Monte Velho, het strand waar we al eerder waren. Er staat een stevige wind en de zee lijkt leeg, maar met enig speurwerk zien we toch nog een paar jan-van-genten en wat visdieven.

Dan hebben we - en vooral ikzelf - trek in koffie of thee. We besluiten naar Het plaatsje Aldeia de Brescos te rijden, niet ver hiervandaan. Ik herinner me een restaurantje op de hoek met de uitvalsweg, maar daar aangekomen blijkt het café met de giftig klinkende naam Arsénico gesloten te zijn en rijden we terug naar café Dixi Hic dat wel open is. De uitspanning ziet er achenebbisj uit met als gasten enkele sjofele locals en met vervallen meubilair. Bestellen doe je via de voordeur waar een tafel staat als blokkade. Een ouder echtpaar, al even sjofel als de rest van het publiek, staat achter de toonbank en met wijzen en wat woorden krijgen we koffie en thee en een koek erbij. Wel voor weinig geld. Dick geeft 5 euro en dat lijkt genoeg te zijn. Wel om te lachen eigenlijk en we kunnen er plassen, hoewel ook de inrichting van het toilet niet meer van deze tijd is. Als we hier vertrekken zien we binnen het kwartier twee andere restaurants die er wel goed uitzien, maar die laten we nu links liggen.

We besluiten naar Lissabon te rijden en nemen bij Alcácer do Sal de A2. Als we het plaatsje passeren zie ik hoog bovenop de berg het kasteel-hotel liggen waar ik met Gina in 2017 een aantal dagen logeerde. De bedoeling is om de A12 en Alcochete naar de stad te rijden waarbij we nog kans hebben vanaf de brug flamingo's te zien. Ik neem echter de A13 noordwaarts waardoor we veel noordelijker de Taag oversteken. Op zich verder geen probleem, want we zijn vroeg genoeg. Via de QR-code van de autoverhuurder vinden we het adres voor het inleveren moeiteloos en na te hebben getankt leveren we de auto in. Terwijl ik van een lekker bakje cappuccino geniet, loopt de dame die de auto inspecteert snel om de auto heen en geloof het of niet, ze vindt uiteraard weer een kleine beschadiging bij de handgreep van het rechter voorportier. Een klein stukje van de lak is beschadigd, misschien door een takje dat is blijven haken bij het wegrjden. Omdat we via Sunny Cars hebben geboekt is het echter geen probleem en ik hoor er ook later niets meer van.Daarna naar het vliegveld, waar we nog niet in kunnen checken. We besluiten daarom maar buiten te wachten. Heel oncomfortabel, want het is gierend druk en er is maar één klein restaurantje dat al overvol is. Als we uiteindelijk in mogen checken is de rij lang, maar uiteindelijk zijn we ruim op tijd binnen. We kopen iets te om te eten, maar ook het vinden van een zitplaats is lastig, maar uiteindelijk lukt ook dit.

De terugreis gaat redelijk vlot en Inge, de dochter van Dick, haalt ons vanaf Rotterdam - The Hague Airport op. En dan zit ook deze vogelreis er weer op. We kijken er met veel genoegen op terug. Leuk om weer eens een nieuw gebied en land te verkennen. Het weer had iets beter gekund, vooral de dagen met veel wind hebben waarschijnlijk de soortenlijst negatief beïnvloed, maar we klagen zeker niet. We hebben niet veel regen gehad en ook zonnig weer. Onderling was het heel gezellig en de accommodatie bij Monte Horizonte is prachtig gelegen. Het eten in het dorp was praktisch en zonder luxe te zijn in orde. De boodschappen om ontbijt en lunch te verzorgen werden prima geregeld en dat zouden we iedereen aanraden om ook zo te regelen. Met 125 soorten zijn we tevreden in de wetenschap dat we nog wel een paar soorten hebben gemist, zoals griel, grijze gors, blauwe rotslijster en vale gier. Kortom, het was een hele leuke reis.